Lange tenen….

“lange tenen hebben (=lichtgeraakt zijn) liever iemand zijn hielen zien dan zijn tenen (=iemand niet goed kunnen verdragen) met kromme tenen zitten (=zich ergeren)”

Zomaar een aantal uitdrukkingen waarvan de eerste – lange tenen hebben – een uitdrukking was die de Amerikaanse ambassadeur in Nederland gebruikte in een interview. Zelf iemand met verre, Nederlandse roots, vond hij ons Nederlanders een licht geraakt volk, mensen die geen of nauwelijks kritiek kunnen verdragen.

En dat terwijl wij Nederlanders toch bijzonder goed en snel iemand van ongezouten kritiek kunnen voorzien. Je zou dan verwachten dat een criticus open staat voor andermans kritiek. Niets is minder waar. Wellicht heeft u op 2 november de uitzending van het televisieprogramma Radar gezien. Hierin werd kritiek geuit over de werkwijze van een uitvaartonderneming, en dat mag. Maar zou het niet reëler zijn geweest om geen appels met peren te vergelijken?

Regelmatig krijg ik verzoeken om een begroting op voorhand te maken, voordat er van een overlijden sprake is. Uiteraard werk ik hier graag kosteloos aan mee, maar dan dient de informatie wel helder te zijn om een juiste opgave te kunnen maken.

In het genoemde tv-programma werd een technische crematie (het gebruik van de crematieoven zonder aanwezigheid van familie, zonder gebruik van de overige faciliteiten van het crematorium) vergeleken met een uitvaart waarbij ook een plechtigheid in een aula en de condoleanceruimte werd gebruikt. Ook een opbaring thuis brengt minder kosten met zich mee dan het gebruik van de gekoelde ruimte in een rouwcentrum. Dit is inderdaad geen ‘rocket-science’ zoals werd aangegeven in het programma, maar het simpele bekijken van tarieven op openbare websites.
Voor een eerlijk vergelijk is eerlijke informatie vereist, dus zullen er in uitvaartland redelijk wat mensen met kromme tenen naar de uitzending hebben gekeken, en wordt van de bekende budget-uitvaarder liever de hielen gezien dan zijn tenen.

En ja, veel “uitvaarders” hebben lange tenen en kunnen slecht met kritiek omgaan, zeker niet van andere collega’s. Het is niet voor iedereen weggelegd om kritiek als positief leermoment te ervaren, om hier mentaal rijker en sterker van te worden.

Maar op het moment dat je je hoofd boven het maaiveld uitsteekt, dien je ontvankelijk te zijn voor zowel de positieve als negatieve kritiek die over de velden waait. Dat geldt uiteraard ook voor mij met het schrijven van deze maandelijkse stukjes. Ik vind het fijn als hier respons op komt, want dat betekent dat ze (goed) gelezen worden…

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

Knuffelen

Het Corona virus raakt ons allemaal. Niet voor iedereen gelukkig in lijfelijke zin, maar dan toch wel in een economische vorm. En we kennen allemaal wel iemand die besmet is of is geweest, er ziek van is geworden, en dan ook meteen behoorlijk ziek, of erger, er aan overlijdt. Kortom, het heeft ons in de ban. We zitten nu in de 2e golf zoals geleerden dat vertellen, maar eigenlijk is Corona nog niet weggeweest. Er is een constante vrees geweest dat het virus weer zou oplaaien, en nu is het dan zover, ons land in een gedeeltelijke lockdown met een doodsteek voor een hoop ondernemingen.

Een land als Spanje bjivoorbeeld, waar in het voorjaar alle ogen op waren gericht vanwege de vele besmettingen en overlijdens, heeft nu veel provincies virusvrij, en er zijn zelfs in het binnenland dorpen die niet besmet zijn geweest.

Waarom kan een groot land als dit nu zo veilig zijn, en is ons kleine kikkerlandje een poel van ellende? Zonder mee te doen aan de maatschappelijke discussies die nu gaande zijn, denk ik toch wel dat onze ‘knuffelcultuur’ een grote boosdoener is. We zijn immers het enige land waar het inmiddels een zo goed als normaal gebruik is om elkaar 3 kussen te geven als begroeting. Behalve als we verkouden zijn, dan staan we al van verre te wuiven en te roepen:  ‘niet te dichtbij komen, ik ben verkouden’….en hier geven we dan massaal gevolg aan.

En waarom kunnen we zo moeilijk luisteren naar adviezen om elkaar toch vooral NIET te knuffelen, sterker nog, om 1,5 meter afstand van elkaar te houden? Luisteren we alleen naar elkaar als we waterige ogen hebben en een rode neus van het vele snuiten? Zou dit de oplossing zijn om dit vreselijke virus een halt toe te roepen?

Want ook de uitvaartbranche lijdt onder het virus, en dan heb ik het niet over het aantal overlijdens. Veel rouwkaarten hadden de woorden ‘besloten’ en ‘corona’ in de tekst, en een samenzijn met horeca was niet mogelijk. Nu het aantal genodigden naar boven is bijgesteld en er weer horeca aangeboden kan worden na afloop van de plechtigheid, zie ik heel veel knuffelende mensen bij de uitvaart. Ik snap dat, want je wilt iemand steun betuigen. En laten we eerlijk zijn, een uitvaartleider is geen politieagent, maar ik kan toch alleen maar hopen dat we met elkaar door de zure appel heenbijten, elkaar geen knuffels geven maar woorden weten te vinden om je innerlijke gevoel te laten spreken.

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

Culturen

Als Register-Uitvaartverzorger word ik regelmatig gevraagd om een uitvaart elders in het land te begeleiden. Dit zijn veelal bijzondere leermomenten, waarvan ik er graag één met u wil delen.

Het betreft een Grieks-Orthodoxe uitvaart. De voorganger sprak geen Nederlands, en maar heel gebrekkig Engels. Hij was als voorganger duidelijk te herkennen aan zijn zwarte gewaad alsmede aan zijn lange donkere baard. Van de familie had ik al begrepen dat deze voorganger niet met de familie had gesproken, maar door het “algemene kantoor”  van de kerk was aangewezen om de uitvaart voor te gaan.
De overledene was een moeder van 3 kinderen, en liet haar echtgenoot achter die alleen de Griekse taal machtig was. De oudste dochter was in Griekenland geboren en had hier de eerste jaren van haar leven had gewoond. Om die reden was zij degene die met de voorganger kon overleggen op het moment dat wij binnen waren.

Een Griekse gewoonte is om meteen met de liturgie te beginnen zodra de overledene in het gebouw is…. Dit was een hele uitdaging, omdat de schitterende zaal niet al te groot was, en er heel veel belangstellenden kwamen. Zij losten dit zelf eigenlijk op door tijdens de dienst naar binnen en naar buiten te lopen, wat het geheel wel erg onrustig maakte. Bij binnenkomst werd door iedereen een kaars aangestoken.

Een open kist is ook zo’n liturgisch gebruik, en dit kan in mijn beleving vaak voor een uitdaging zorgen met betrekking tot de conditie van de overledene.

De gehele plechtigheid stond de voorganger op de onderste trede van de trap aan het voeteneinde van de kist. Hij had een bijbel in zijn hand en reciteerde hier Griekse teksten uit als een soort mantra. Er was totaal geen oogcontact of andere vorm van communicatie met de familie en/of de genodigden.

De overledene werd met een olie ‘gezalfd’. Na dit ritueel werden brood en wijn opgeruimd, verdween de voorganger achter de klapdeuren en het gordijn hetgeen het einde van de plechtigheid betekende. De overledene werd door iedereen aangeraakt en/of gekust waarna de kist werd gesloten.

De reden van de grote tas die de voorganger meenam naar het graf werd mij duidelijk: hierin zat niet alleen zijn bijbel, maar ook een fles olijfolie en een fles wijn. Net als in de kerk wachtte de voorganger niet totdat alle mensen rondom het graf stonden, maar begon meteen de mantra’s te zingen. Op een gegeven moment werd met olijfolie een kruis op de kist gemaakt, gevolgd door de hele fles wijn. Hierna werd de bijbel terug gestopt in de tas, de lege flessen werden omgekeerd met de hals in het zand gestoken, en de voorganger verliet het graf. Hij kwam toen naast me staan, omdat ook hij moest wachten tot de familie de laatste groet aan mevrouw had gebracht door middel van een schepje zand over de kist te strooien, en richting de condoleance ruimte vertrok…….

 

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

 

 

 

 

Ambulance…

 

We kennen ze allemaal….de gele, witte of rode ambulance auto, afhankelijk in welk land je ze tegenkomt.

Ze hebben een aantal dingen gemeen: ze zijn herkenbaar aan een groot, vierkant kruis op de zijkant, maken al dan niet geluid en kunnen gebruik maken van een zwaailicht. Ook de traumahelicopter is vanuit de lucht duidelijk als zodanig herkenbaar.

En, nieuwsgierig als wij mensen zijn: blijven we niet allemaal even staan kijken en vragen ons af wat er is gebeurd, of het een kwestie van leven of dood is als de ambulance op de plaats van bestemming arriveert?

Niet altijd wordt er snel genoeg ruimte vrijgemaakt voor ze vrijgemaakt, en is de chauffeur genoodzaakt om soms gevaarlijke toeren uit te halen om toch maar vooral op tijd te zijn voor de patiënt die hij vervoert.

Het zijn niet altijd mensen die hulp nodig hebben. Een dierenambulance is inmiddels ook een bekend straatbeeld geworden om allerlei gewonde of vermiste en gevonden dieren naar de dierenarts of opvang te brengen.

Niet iedereen ziet (gelukkig) de binnenkant van een ambulance, maar ik kan u verzekeren dat deze een complete uitrusting aan boord heeft om een patient onder deskundige begeleiding te controleren en te stabiliseren. En natuurlijk is het schrikken als je bij een doktersbezoek te horen krijgt dat je zelf niet meer mag rijden, en dat je voor controle in ligstand naar het ziekenhuis gebracht wordt.

En terwijl ik hier zo lag, moest ik denken aan die jonge mevrouw, ze was immers nog maar 63 jaar, die wist dat ze ging sterven en hoopte dat ze de geboorte van haar 1e kleinkind nog mee zou kunnen maken. Ze wilde na een lange strijd tegen de kanker toch heel graag dit kleine wondertje in haar armen kunnen houden voordat de dood zich aankondigde. Maar toen werd het ‘coronatijd’ en mochten de kersverse ouders die in Zweden wonen, niet naar Nederland komen om hun kindje te laten bewonderen.

De jonge vader schreef een brandbrief naar de Stichting ambulancewens met de vraag of het mogelijk zou kunnen zijn om zijn doodzieke moeder naar Zweden te vervoeren, zodat zij haar kleinkind kon omarmen. En dit lukte! Samen met haar partner heeft zij de lange reis naar Zweden in de Wensambulance kunnen maken, en tijdens haar uitvaart niet lang hierna, mochten wij foto’s zien van een stralende oma, dolgelukkig om haar eerste kleinzoon vast te kunnen houden.

Door de welwillende medewerking van deze stichting is het gelukt om haar een aantal fantastische dagen te kunnen bezorgen zodat zij vredig kon inslapen. Voor haar gezin zijn deze momenten onvergetelijk geworden en kijken zij dankbaar terug op deze dagen. Hun vrouw, moeder, oma krijgen ze er niet mee terug, maar het besef dat een grote wens in vervulling is gegaan, maakt het gemis van haar een stukje lichter.

 

Voor donaties:

NL61 RABO 0112 9246 11

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

 

 

 

 

Grafschennis…

Helaas verschijnt er regelmatig een bericht dat op een bepaalde begraafplaats, grafschennis is gepleegd. Een verschrikkelijk vergrijp, waarbij je je afvraagt wat diegene of diegenen heeft bezield om dit te doen.  Met nadruk op het woord ‘bezield’, op een plaats waar de ontzielde lichamen van geliefden zijn begraven.

Niet zelden worden de vers neergelegde bloemen weggehaald om op een ander ‘eigen’ graf neer te leggen….worden de monumenten vernield….delen van monumenten meegenomen, denk hierbij aan de kindergraven die herkenbaar zijn aan hun knuffels, vlinders en andere liefdevol neergelegde spulletjes. Men verwacht op een begraafplaats een sereniteit…een plaats waar je je gedachten kunt laten gaan..waar je weer even bij je geliefde kunt zijn….wandelen op de paden tussen de monumenten…een plek van bezinning, van rust.

Hoe wreed kan die rust verstoord worden op het moment dat je een bezoek brengt aan het graf van je geliefde-n-, en in plaats van het monument, een gedolven graf ziet.. Allereerst is daar ongeloof wat al snel omslaat in paniek, angst, onbegrip van hoe dit toch mogelijk is! Dit gevoel slaat om in woede als in een telefoongesprek met de beheerder van de begraafplaats duidelijk wordt, dat er een administratieve fout is gemaakt. Was de familie een dag later gekomen…dan was het graf bezet geweest met een andere persoon die zojuist begraven was.

De fout werd toegegeven, en op mijn doorvragen werd aangegeven dat de overgebleven botresten in het graf waren achtergebleven….”na zoveel jaren was er immers niet veel over” werd mij verteld. Toen ik aangaf dat mij dit bevreemdde, omdat deze resten dan bleven rusten in een graf waar een andere familie de rechten over zouden krijgen, kreeg ik als antwoord dat dit nu gelukkig niet het geval was…

Tja..het toeval wilde dat de familie hier dus op tijd achter kwam. Zij werden echter wederom  gealarmeerd toen men bij het graf bloemen wilden plaatsen, en een stuk bot aan de oppervlakte zagen liggen. Weer aan de telefoon….en nu werd gezegd dat dit hoogstwaarschijnlijk van het pas in gebruik genomen naastgelegen graf was…

Tijdens mijn vakantie in Spanje heb ik de plaatselijke, gemeentelijke begraafplaats bezocht, en ik was verrast zodra ik door de mooi versierde gietijzeren hekken liep, die de ingang vormen van een ommuurde plaats, vol met grote Oleanders in allerlei kleuren. In plaats van te lopen over boomrijke, groene paden, liep ik in een soort dorp dat was samengesteld met bovengrondse grafkelders. Sommige daarvan nog in aanbouw, maar door de tijd ingehaald, de meesten echter keurig afgesloten zodat het een pleger van grafschennis bijna onmogelijk wordt gemaakt de graven de schenden.

In dit gedeelte van Spanje is deze vorm van begraven door warmte en grondstructuur noodzakelijk. Zou het bij ons noodzakelijk worden als bescherming voor onze geliefden?
Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

 

Afscheid

Bij het zien van een vliegtuig denk je al snel aan vakantie, en dan het liefst naar een ver, zonnig oord.
Thuis is er dan al vaak afscheid genomen van je omgeving, in de verwachting dat je over een aantal dagen of weken of zelfs maanden, weer uitgerust thuiskomt. En als de reis heel bijzonder is geweest, wordt je ook nog ‘s onthaald op het vliegveld in het land van herkomst.

We zijn ons er ook van bewust dat er veel vrachtvliegtuigen zijn, die allerlei goederen over de hele wereld verspreiden om ons leven zo aangenaam en zo luxe mogelijk te maken.

Maar we staan er zelden bij stil dat vliegtuigen ook worden gebruikt om overleden dierbaren te vervoeren. Want wie bedenkt er bij het instappen in het vliegtuig, dat in het ruim misschien wel een gesloten, loden kist staat met hierin een overledene? En zou er bij deze overledene afscheid zijn genomen voordat de kist in het vliegtuig werd gezet? En zou er dan ook een ontvangstcommité bij het landen staan te wachten?

Uit ervaring weet ik dat het soms lukt om tegelijk met de overledene in hetzelfde vliegtuig te zitten. Natuurlijk kun je niet samenzijn in het ruim, maar de wetenschap dat de dierbare met je meevliegt, geeft een vorm van rust.

De (school)vakanties komen er weer bijna aan, en we hopen allemaal dat we weer op vakantie kunnen gaan, al dan niet met een vliegtuig. En misschien wordt je zelfs wel uitgezwaaid.

Zullen we dan ook weer denken aan de afgelopen maanden, waarin mensen gingen sterven, zonder dat er van hen afscheid kon worden genomen? Er is immers geen onderscheid gemaakt of men ging overlijden aan het veelbesproken virus, of dat er een andere doodsoorzaak kon worden genoteerd in de statistieken. Het verplegend personeel zal ongetwijfeld zo veel mogelijk bij een stervende hebben gewaakt, om zo enigszins het gemis van een geliefde op te vangen.

Voor degenen die achterblijven is het feit dat men geen afscheid kon nemen zoals men dit zou willen, een hand vasthouden, nog wat laatste, lieve woordjes zeggen, een aai over het hoofd…een groot gemis. Iets waarvan ik inmiddels in de gesprekken met de families terughoor, dat geen afscheid hebben kunnen nemen bijna onoverkomelijk is. Dit komt nog bovenop het gemis van de overledene…het weegt te zwaar.

Ik begrijp het onbegrip bij de families dat we weer opgepropt in een vliegtuig mogen zitten, met een mondkapje welliswaar, maar zij hadden immers ook een mondkapje en andere bescherming kunnen gebruiken om in ieder geval bij de laatste uren van hun dierbare stervende te zijn.

Zij namen immers voorgoed afscheid!


Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

Concurrentie in uitvaartland…

 

Inderdaad…dat bestaat…al zou je dat toch niet verwachten tussen mensen die alleen het beste voor de families voor ogen hebben.

Toen ik jaren geleden met Oleander Uitvaartzorg mocht beginnen, ben ik al door een aantal collega-ondernemers buiten de regio gewaarschuwd dat het me als vrouwelijke ondernemer, en dan ook nog in Tiel, niet mee zou vallen om mijn naam te vestigen. Met een carrière in het notariaat was ik bekend met collegiale samenwerking, juist omdat dit voor families veel gemakkelijker, en vaak ook goedkoper is.

Ik ben dus met alle vertrouwen en vol goede moed gestart, in de verwachting dat de locale opbaarlocaties ook voor de families die voor mij kozen, gebruikt konden worden. Dit zou namelijk voor deze ondernemers een win-win situatie opleveren, want het gebruik van een opbaarlocatie brengt geld in het laatje, en dat is altijd beter is dan een lege locatie.

Maar helaas, de buiten-Tielse collega’s kregen gelijk. Het brengen van een overledene mag tot aan de voordeur, en op de dag van de uitvaart kan ik de overledene dan weer ontvangen om naar het crematorium of begraafplaats te gaan. Gelukkig kan ik aan ‘mijn’ families deze situatie uitleggen, en kunnen zij een keuze maken uit verschillende plaatsen en wijzen van opbaren.

Maar wat schetste mijn verbazing toen ik onlangs een begrafenis mocht regelen voor een familie, waarbij het de wens was om de overledene één nacht in de aula op de begraafplaats te laten overnachten, zodat we de volgende ochtend vroeg de uitvaart konden laten plaatsvinden. De betreffende gemeente (27 kilometer vanaf Tiel) verleende alle medewerking hierin, maar gaf aan dat het beheer van de aula bij een plaatselijke uitvaartondernemer rust.

Toen ik deze ondernemer belde, kreeg ik allerlei redenen waarin het Coronavirus als excuus werd gebruikt, om niet mee te werken aan deze overnachting, maar dat ik de overledene naar haar eigen uitvaartcentrum moest brengen dat regelmatig ontsmet zou worden.

Ze had geen boodschap aan mijn antwoord dat het om een overledene ging in een gesloten kist, die NIET aan Corona was overleden maar gewoon…..omdat ze 93 jaar was en haar leven had geleefd…..

Deze oplossing zou immers zou veel gemakkelijker zijn voor haar enige dochter die gekluisterd is aan haar rolstoel, om samen met haar vriendin, mij en 4 dragers, haar moeder naar haar laatste rustplaats bij vader te brengen.

Het werd een intiem en een bijzonder warm afscheid, met dank aan de medewerkers van de gemeente Tiel die snel voor een benodigd verlof tot begraven konden zorgen, en het ambulancepersoneel die ervoor hebben gezorgd dat dochter bij de begrafenis van haar moeder kon zijn.

En ja, na al die jaren ben ik nog steeds aan het boksen voor ‘mijn’ families, omdat ik hen een afscheid gun op de wijze zoals zij voor ogen hebben.

“The Passion”

Donderdag 9 april konden we kijken naar de 10e uitvoering van “the Passion”, waarvan de eerste keer zich afspeelde in Gouda. Een bijzondere aflevering dit keer, vanwege de wereldwijde crisis waar we met elkaar doorheen moeten. Het Nederlandse woord -passie- is een intens verlangen of enthousiasme voor iets of iemand, en laten we eerlijk zijn, in deze tijd verlangen we allemaal naar iets wat we -voorlopig- niet hebben.

Deze crisis zet ons met beide benen op de grond, althans, als we hier open voor staan. Want wist u dat in de 6e eeuw de ‘Pest van Justinianus’ voor 5.000 doden per dag zorgde in het Romijnse Rijk, dat bijgaande afbeelding een 17e eeuwse gravure is van een zogenaamde ‘pestdokter’. Bijzonder detail is hier toch wel de mondkap die gedragen wordt. Maar wat denken we van de cholera, de Spaanse griep, de Hongkong griep, Ebola, Sars, de Mexicaanse griep…allemaal ziekten die gigantische aantallen doden eisen.

Wij zijn enthousiast over de vele mensen in de zorg, schoonmaak, en noem maar op, die toch eigenlijk, net als wij in uitvaartland, ‘gewoon’ aan het werk zijn. Natuurlijk is het verschrikkelijk dat, ondanks de goede zorgen, mensen onder je handen overlijden. Maar net zo verschrikkelijk is het als wij naar ouders toe moeten die net hun kind aan een ziekte of ongeluk moeten missen in de dood of tijdens een bevalling overlijden. Het nemen van afscheid van een overledene is belangrijk voor het rouwproces, en de nadruk wordt nu gelegd op het kleine aantal mensen die dit tijdens een uitvaart kunnen doen.

Vreemd, als je bedenkt dat families vaak zeer bewust kiezen voor een intiem afscheid met een beperkt aantal mensen. Een afscheid met alleen het gezin, en hierna een borrel op het leven van de overledene is immers niets nieuws en gebeurt steeds meer.

“The Passion” die op de donderdag voor Pasen wordt gespeeld dient als hoop. Hoop voor ons mensen, omdat Pasen staat voor nieuw leven, denk aan de vele eieren die hier symbool voor staan. Hoop dat de kinderen weer snel naar school kunnen gaan, er zijn immers miljoenen kinderen die niet weten wat onderwijs is, laat staan dat ze dit thuis online kunnen krijgen.

Hoop dat de economie zich wereldwijd kan herstellen, omdat er niet alleen veel mensen lijden aan dit vreselijke virus, maar ook lijden aan een uitzichtloos bestaan omdat ze hun bedrijf niet kunnen uitoefenen.

Hoop, dat we ons realiseren dat we niet onsterfelijk zijn, dat we moeten genieten van de kleine dingen die het leven ons biedt en hier tevreden mee zijn.

Hoop, dat dit virus een halt toegeroepen kan worden en niet al te snel gevolgd zal worden door een nieuwe variant.

Marja Oosterman www.oleander-uitvaartzorg.nl 06-52553676

“Smoelenboek”

Het verdwijnen van een aantal krantentitels in medialand, dus ook in Tiel, heeft geresulteerd in een vergaarbak van informatie uit een grotere regio dan in Tiel gebruikelijk. Zeker als u het gedeelte openslaat waar dit artikel is geplaatst, staren een hele hoop al dan niet vriendelijk kijkende ondernemers uit uitvaartland u aan…oftewel….het “smoelenboek” is geboren.
Toen zo’n acht jaar geleden Oleander Uitvaartzorg aan u werd gepresenteerd, was ik de eerste die met mijn foto in deze krant verscheen en op rotondes te zien was, juist omdat ik me als eerste vrouwelijke ondernemer in Tiel wilde onderscheiden. En kijk nu..een goed voorbeeld doet volgen.
Nu word ik bijna wekelijks benaderd door mensen die aangeven dat ze graag zouden willen werken als uitvaartverzorger omdat het zulk mooi en dankwaar werk is. Dat is het absoluut, maar de werkzaamheden worden inhoudelijk vaak onderschat.
Het is keihard werken, bij nacht en ontij. Je privéleven wordt beïnvloed door wanneer er een melding van overlijden komt. Een afspraak bij de kapper of tandarts tot 2 x toe verzetten is niets geks. Families die me benaderen voor- of na het overlijden van hun dierbare gaan bij mij altijd vóór mijn eigen gezin. Een etentje met de telefoon binnen handbereik, naar de badkamer met telefoon, slapen naast de telefoon..je bent immers permanent beschikbaar en inzetbaar. Je moet kennis en ervaring hebben om, telkens opnieuw, oorzaak en gevolg te kunnen overzien. Bijscholing is onmisbaar, en ik ben trots dat ik als Register Uitvaartverzorger sta geregistreerd in het landelijk register van de SKU zodat Keurmerkhouders mij kunnen vragen om een uitvaart over te nemen. Je moet kunnen omgaan met tijdsdruk en absoluut stressbestendig zijn.
Voor mij persoonlijk zijn de hierboven genoemde ‘nadelen’ zeker geen issue en krijg ik de volledige steun van mijn gezin dat volledig achter me staat. Hier ben ik ze enorm dankbaar voor, want ik realiseer me als geen ander wat het voor hen betekent als we 2e kerstdag na het uitpakken van de kadootjes voor de kleinkinderen, aan tafel willen gaan, en ik gebeld word met de melding van het overlijden van een voldragen baby kort na de bevalling.
We hebben een hele week van het kerstdiner gegeten…want zo’n melding heeft impact op iedereen.
Maar ik begrijp de vele aanvragen voor een stageplaats…het is een prachtig beroep, het maakt me dankbaar en gelukkig dat ik zoveel lieve, fijne families mag begeleiden die de weg naar Oleander Uitvaartzorg weten te vinden, ondanks dit ‘smoelenboek’.

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

Van oud…….naar nieuw…      

 

Het zal u niet zijn ontgaan: op 1 juli 2020 wordt de nieuwe donorwet ingevoerd. Nederland heeft dan een zogenaamd ‘actief donorregistratiesysteem’, want iedereen vanaf 18 jaar die ingeschreven staat bij een Nederlandse gemeente, wordt per die datum opgenomen in het Donorregister met de vermelding “geen bezwaar tegen orgaandonatie”, wanneer niet actief een keuze is vastgelegd.

Op dit moment staan 6,6 miljoen mensen geregistreerd, waarvan 57% toegestemming geeft voor orgaandonatie (bron: Vakblad Uitvaart, nr 10). Dit betekent dat 8,5 miljoen mensen nog niet zijn geregistreerd, we hebben dus nog een weg te gaan..

Wat heeft een donatie van weefsels en/of organen van invloed op een uitvaart?

Een donor kan na uitname naar wens thuis of elders worden opgebaard tot de dag van de uitvaart. Wat wel verschil maakt, en waar zeker rekening mee gehouden dient te worden, zijn de procedures rondom donatie van weefsels of organen. Een orgaandonatie kan alleen als iemand in het ziekenhuis overlijdt. De bloedcirculatie van de organen moeten met apparatuur op gang worden gehouden, hetgeen inhoudt dat familie afscheid neemt in een ziekenhuisomgeving en heel kort de tijd krijgt voor de laatste groet, omdat de donoroperatie snel gestart moet worden.

Dit is anders bij een weefseldonatie. Hierbij maakt de locatie van overlijden geen verschil, al gebeurt de weefseluitname niet thuis. Hiervoor wordt de overledene in overleg met de familie uiterlijk binnen 6 uur naar een mortuarium gebracht, en wordt na de donatie naar de gewenste locatie (thuis of elders) gebracht. De overledene samen aankleden en verzorgen met familie is na een donatie zeker nog mogelijk.

Over precies 2 weken begint het nieuwe jaar….2020…een jaar met nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden, maar wellicht ook met nieuw, ongekend, verdriet. We kunnen jammer genoeg niet al het verdriet voorkomen, maar misschien een zinloos overlijden iets lichter maken door het leven door te geven aan iemand die dit hard nodig heeft!

Wilt u meer informatie? U kunt bellen met de donorinformatielijn 0900-8212166 of neem een kijkje op :             – Transplantatiestichting.nl
– Hersenbank.nl

Mijn gedachten gaan naar diegenen die het nieuwe jaar ingaan met het grote gemis van een dierbare!

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676