Inderdaad…dat bestaat…al zou je dat toch niet verwachten tussen mensen die alleen het beste voor de families voor ogen hebben.

Toen ik jaren geleden met Oleander Uitvaartzorg mocht beginnen, ben ik al door een aantal collega-ondernemers buiten de regio gewaarschuwd dat het me als vrouwelijke ondernemer, en dan ook nog in Tiel, niet mee zou vallen om mijn naam te vestigen. Met een carrière in het notariaat was ik bekend met collegiale samenwerking, juist omdat dit voor families veel gemakkelijker, en vaak ook goedkoper is.

Ik ben dus met alle vertrouwen en vol goede moed gestart, in de verwachting dat de locale opbaarlocaties ook voor de families die voor mij kozen, gebruikt konden worden. Dit zou namelijk voor deze ondernemers een win-win situatie opleveren, want het gebruik van een opbaarlocatie brengt geld in het laatje, en dat is altijd beter is dan een lege locatie.

Maar helaas, de buiten-Tielse collega’s kregen gelijk. Het brengen van een overledene mag tot aan de voordeur, en op de dag van de uitvaart kan ik de overledene dan weer ontvangen om naar het crematorium of begraafplaats te gaan. Gelukkig kan ik aan ‘mijn’ families deze situatie uitleggen, en kunnen zij een keuze maken uit verschillende plaatsen en wijzen van opbaren.

Maar wat schetste mijn verbazing toen ik onlangs een begrafenis mocht regelen voor een familie, waarbij het de wens was om de overledene één nacht in de aula op de begraafplaats te laten overnachten, zodat we de volgende ochtend vroeg de uitvaart konden laten plaatsvinden. De betreffende gemeente (27 kilometer vanaf Tiel) verleende alle medewerking hierin, maar gaf aan dat het beheer van de aula bij een plaatselijke uitvaartondernemer rust.

Toen ik deze ondernemer belde, kreeg ik allerlei redenen waarin het Coronavirus als excuus werd gebruikt, om niet mee te werken aan deze overnachting, maar dat ik de overledene naar haar eigen uitvaartcentrum moest brengen dat regelmatig ontsmet zou worden.

Ze had geen boodschap aan mijn antwoord dat het om een overledene ging in een gesloten kist, die NIET aan Corona was overleden maar gewoon…..omdat ze 93 jaar was en haar leven had geleefd…..

Deze oplossing zou immers zou veel gemakkelijker zijn voor haar enige dochter die gekluisterd is aan haar rolstoel, om samen met haar vriendin, mij en 4 dragers, haar moeder naar haar laatste rustplaats bij vader te brengen.

Het werd een intiem en een bijzonder warm afscheid, met dank aan de medewerkers van de gemeente Tiel die snel voor een benodigd verlof tot begraven konden zorgen, en het ambulancepersoneel die ervoor hebben gezorgd dat dochter bij de begrafenis van haar moeder kon zijn.

En ja, na al die jaren ben ik nog steeds aan het boksen voor ‘mijn’ families, omdat ik hen een afscheid gun op de wijze zoals zij voor ogen hebben.