Mijn jeugd heeft zich afgespeeld in het Westlandse dorpje Monster, gelegen aan de kust tussen Hoek van Holland en Scheveningen. Mijn beide ouders zijn eveneens ‘echte’ Westlanders en waren zelfstandige ondernemers, net als mijn opa en mijn oudste oom. Mijn vader was destijds commandant van de plaatselijke brandweer, in die jaren de jongste van heel Nederland. Een brandmelding kwam middels een grote bel die in ons huis hing, en waarschijnlijk door een aantal buren te horen als deze in werking kwam. De combinatie van deze 2 banen zorgde ervoor dat de familie Oosterman een bekende naam was in Monster, iedereen kende mij en mijn ouders. Wellicht is dit 1 van de redenen geweest dat ik me nooit alleen heb gevoeld. Als er een feestje was bij de brandweer, werd ik als eerste met de brandweerwagen opgehaald, iets waar mijn klasgenootjes uitermate jaloers op waren, terwijl ikzelf het niet fijn vond als op verzoek van de andere kinderen die mee mochten, de sirene werd aangezet. Ook het contact met de politie was voor mij niet ongewoon; regelmatig was er overleg tussen hen en mijn vader over brandweerzaken. En eerlijk gezegd voelde ik me wel eens beschaamd als ik een voorkeurspositie kreeg als mijn vriendinnen en ik door de plaatselijke ‘bromsnor’ werden aangehouden omdat een licht op 1 van onze fietsen niet werkte. 56 jaar na dato mocht ik de uitvaart van deze ‘bromsnor’in het westen van het land begeleiden…..hoe mooi is dit! En ondanks dat mijn vader als ere-lid van het brandweercorps al weer 7 jaar is overleden, heb ik nog steeds contact met een aantal van deze, inmiddels ook niet meer zo jonge, brandweermannen.
Nee, ik heb me als enig kind nooit alleen gevoeld. Dit wil niet zeggen dat ik niet af en toe jaloers was op vriendinnen waar moeder met een kopje thee ons opwachtte uit school, en waar er dan een herrie van jewelste was omdat de rest van de broers en zussen dan ook thuis kwam. En nog steeds heb ik een gezelschapsspel waarvan het deksel is beklad door een jonger broertje…tja, dat heb je niet als enig kind. Al het speelgoed is voor jou, zo ook de aandacht van je ouders. Over die aandacht is een hoop te vinden op ons huidige internet, en natuurlijk heeft ‘enig kind zijn’ voordelen: je hoeft de liefde van je ouders niet te delen, MAAR in verdrietige situaties kun je hier ook niet op terugvallen. De uitvaart van mijn moeder mocht ik samen met mijn vader organiseren. Bij zijn uitvaart hebben mijn gezin en ikzelf bepaald wat- en hoe dit vorm zou krijgen, in goed overleg, zoals dit zou moeten…. En hierin zit nu net de crux! Het kan mij enorm verbazen als ik in families de onderlinge onenigheid bespeur, zowel voor- als na een uitvaart. Corona heeft een grote stempel op de uitvaarten gezet, 1 waar we mee om zullen MOETEN gaan. Maar lieve mensen, weet dat een familie urenlang aan het puzzelen is wie bij de uitvaart aanwezig kan zijn, en wie NOODGEDWONGEN middels live-stream mee mogen kijken. Nog steeds zijn we aan aantallen gebonden en het is niet gemakkelijk om keuzes te moeten maken. Maar laten we respect hebben voor de families en hun keuzes.

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676