Kerèn is het Hebreeuwse woord voor ‘Lichtstraal’. Het is ook de naam van de onderneming die mijn man 20 jaar geleden heeft opgezet. Kerèn is onderdeel van ons gezin geworden, net zoals Oleander dat al vele jaren is.

Hoe bijzonder is het dat Kerèn op 31 oktober is verkocht aan een groot Europees bedrijf, dat zijn roots heeft in Ierland, één van de zes overgebleven Keltische gebieden. Op deze dag wordt wereldwijd ‘Samhain’ gevierd, een afleiding van het woord  ‘All Hallows’ eve’, oftewel Halloween, de avond voor Allerheiligen op 1 november. In de Keltische kalender begon het jaar op 1 november, dus 31 oktober was oudejaarsavond op die kalender.

Wij hebben die dag met ons gezin op een symbolische wijze afscheid genomen van Kerèn, omdat voor mijn man hopelijk een lange, nieuwe periode met meer vrijheid en tijd om van ons gezin te genieten, is aangebroken.

Over 2,5 week, op 8 december, worden wereldwijd om 19.00 uur kaarsjes aangestoken om overleden kinderen te gedenken. Zij komen op deze wijze weer eens extra in de lichtstraal, in ‘Kerèn’, gezet. Door de ouders van een overleden kind zal dagelijks een kaarsje worden aangestoken. Hun  gedachten en herinneringen aan hun overleden kind dragen zij immers altijd met zich mee.

Mijn gedachten gaan naar Haïti, naar het St Damien ziekenhuis in Port-au-Prince, waar dagelijks zoveel kinderen overlijden, ondanks de inzet en goede zorgen van Father Rick en zijn team. Mijn gedachten gaan naar de ouders, die nauwelijks geld hebben om hun kinderen eten te geven, laat staan om voor hun overleden kindje een waardig afscheid, een begrafenis of crematie, te kunnen regelen.

Mijn gedachten gaan naar die moeder, die met haar overleden kindje in haar armen in het kantoortje van Father Rick kwam, schreeuwend van verdriet, omdat ze moest kiezen tussen hulp halen voor het zieke kindje, of tussen de rellen en gevechten door eten voor haar andere kinderen zien te bemachtigen.

Mijn gedachten gaan naar de ouders die hun overleden kindje toevertrouwen aan het vuur langs de kant van de weg, omdat het achterlaten op de vuilnisbelt voor hen geen optie is. Mijn gedachten gaan naar die dag dat we een grote diepvriezer kochten, samen met Father Rick, om de kapotte vriezer bij de kapel te vervangen die gebruikt wordt om anoniem de overleden kindjes in te leggen in de wetenschap dat zij op deze wijze wel een waardig afscheid krijgen.

Mijn gedachten gaan naar de zorg en liefdevolle aandacht die Father Rick geeft, niet alleen aan overleden kindjes en volwassenen, maar aan iedereen waar hij hulp aan kan bieden.

Op 8 december, de geboortedag van mijn dochter, steek ik om zeven uur ’s avonds een grote kaars aan, die als Kerèn kan dienen voor alle overleden kindjes, in de hoop dat de lichtstraal Haïti kan bereiken.

Doet u mee?

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

€

Dit is een slogan die men meer herkent met het woord: “drank” aan het begin. En misschien vindt u het wel een hele vreemde start van dit artikel… Dat kan ik me zeker ook voorstellen. Degenen die maandelijks hun best doen om alle rekeningen te betalen en ook nog eens een gezonde maaltijd op tafel te krijgen, kunnen een grote zak met geld bijzonder goed gebruiken. Voor velen speelt geld een zodanige rol in hun leven dat ze de hele dag bezig zijn om te bedenken hoe ze het einde van de maand tot een goed einde kunnen brengen.

In 1974 ben ik als notarieel medewerker in mijn geboorteplaats bij de plaatselijke notaris gaan werken. In die tijd had een notaris een bepaalde status, stond als notabele bekend, zeker in een klein dorpje als Monster. De manier waarop we werkten was totaal niet te vergelijken met de werkprocessen die op een huidig notariskantoor te vinden zijn. De akten werden getypt met een velletje carbonpapier ertussen, zodat er in ieder geval een kopietje was (de kopieermachine moest de intrede in het notariaat nog maken). De vellen waarop getypt werd hadden een heus watermerk en een geldwaarde van twee gulden, en het was een kunst om vooral foutloos te typen op een “hamertje-tik” machine. Een elektrische werd pas eind jaren 70 geintroduceerd.

Mocht er toch een eventuele fout hersteld moeten worden, bood een speciaal “stuf”potlood uitkomst, waarbij het zaak was om niet te hard op het papier te drukken, omdat er anders een gat in verscheen. Ook het plaatsen van het zegel van de notaris was een uitdaging: hiervoor werd lak gebruikt die verwarmt moest worden, waarbij je moest oppassen dat een en ander niet al te warm werd zodat het papier vlam vatte!

45 jaar later heeft het notariaat een metaformose ondergaan. Het faxapparaat dat in de jaren 80 zijn intrede deed en waarbij iedereen zich stond te vergapen, is verleden tijd. Het digitale tijdperk heeft voor heel veel snelheid gezorgd en biedt uitkomst bij dossiers die een nalatenschap behandelen. Ook toen al waren families over de hele wereld verspreid, en was het traceren van de erfgenamen een langdurige onderneming. En het was noodzaak dat alle neuzen van de erfgenamen dezelfde kant op wezen, iets, dat ook in onze huidige samenleving nog wel eens voor problemen kan zorgen.

Als uitvaartondernemer word ik al snel betrokken bij de relationele verhoudingen in een familie en ik vind het een uitdaging om op gepaste wijze tussen alle belanghebbenden te balanceren. Het is immers belangrijk om een neutrale rol te hebben, en de familie te wijzen op een notaris die de financiele belangen van eenieder kan behartigen. Geld speelt een belangrijke rol in ons dagelijks leven, maar zodra er veel geld na een overlijden te verdelen is, staan de erfgenamen op “scherp” en wordt “de ander” met oplettendheid bekeken. Want vaak geldt in deze situaties: geld maakt meer kapot dan je lief is…..

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676