Het zal u niet zijn ontgaan…de uitzending van Alberto Stegeman over misstanden bij een uitvaartondernemer in het westen van het land heeft veel stof doen opwaaien. Zo ook bij heel veel collega’s in uitvaartland. Onbegrip over de mate van respectloosheid voert de boventoon. Maar er zijn ook vragen. Want hoe kan een overledene in Duitsland worden gecremeerd, en hierna toch in een asbus naar Nederland komen? Deze wordt in ons buurland immers niet vrijgegeven. In Nederland houden de crematoria een wettelijke termijn van een maand aan voordat de as kan worden opgehaald of verstrooid, en in België krijg je deze na de koffietafel al mee naar huis.
Niet voor niets laait de discussie op om ons mooie werk tot een beschermd beroep te maken. Ik ben hier absoluut voorstander van. Permanente educatie zorgt er voor dat je als ondernemer goed beslagen ten ijs komt. Dat je weet van de hoed en de rand om een uitvaart tot in de puntjes te verzorgen, maar het allerbelangrijkste: dat je goed beseft dat je als mens met mensen omgaat, hoe verschillend deze ook zijn. Zij hebben immers één gemene deler….ze rouwen om een overleden dierbare.
De tijden veranderen, en dat geldt zeker bij het regelen en verzorgen van uitvaarten. Het is immers (gelukkig) niet meer zo dat de uitvaartondernemer bepaalt hoe één en ander vorm gegeven moet worden…de familie geeft zelf aan wat de wensen zijn, en dat betekent een brede kennis en een grote flexibiliteit van de uitvaartbegeleider.
Op het moment dat ik dit schrijf ben ik in afwachting om de letters ‘RU’ achter mijn naam te mogen zetten. De letters staan voor ‘Register Uitvaartverzorger’, een landelijk register die de uitvaartverzorger op kwaliteit beoordeeld.
Als sluitstuk van de dossiervorming benodigd voor de registratie, mocht ik mijn certificaat als Celebrant meesturen. Deze heb ik onlangs in ontvangst mogen nemen op de Universiteit voor Humanistiek. Natuurlijk zou ik, net als sommige collega’s, iemand “achter de schermen” kunnen inhuren om de door mij uit te spreken teksten bij de uitvaart te schrijven, maar het is zoveel mooier om deze als begeleider zelf te bedenken om de uitvaart zo persoonlijk mogelijk vorm te geven. Je kunt dan immers anticiperen op hetgeen zich eventueel tijdens de plechtigheid voordoet.
En ja, natuurlijk kost studeren (veel) tijd, en geld, maar laten we eerlijk zijn: een mens is nooit te oud om te leren, toch?
Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676