Bij het zien van een vliegtuig denk je al snel aan vakantie, en dan het liefst naar een ver, zonnig oord.
Thuis is er dan al vaak afscheid genomen van je omgeving, in de verwachting dat je over een aantal dagen of weken of zelfs maanden, weer uitgerust thuiskomt. En als de reis heel bijzonder is geweest, wordt je ook nog ‘s onthaald op het vliegveld in het land van herkomst.

We zijn ons er ook van bewust dat er veel vrachtvliegtuigen zijn, die allerlei goederen over de hele wereld verspreiden om ons leven zo aangenaam en zo luxe mogelijk te maken.

Maar we staan er zelden bij stil dat vliegtuigen ook worden gebruikt om overleden dierbaren te vervoeren. Want wie bedenkt er bij het instappen in het vliegtuig, dat in het ruim misschien wel een gesloten, loden kist staat met hierin een overledene? En zou er bij deze overledene afscheid zijn genomen voordat de kist in het vliegtuig werd gezet? En zou er dan ook een ontvangstcommité bij het landen staan te wachten?

Uit ervaring weet ik dat het soms lukt om tegelijk met de overledene in hetzelfde vliegtuig te zitten. Natuurlijk kun je niet samenzijn in het ruim, maar de wetenschap dat de dierbare met je meevliegt, geeft een vorm van rust.

De (school)vakanties komen er weer bijna aan, en we hopen allemaal dat we weer op vakantie kunnen gaan, al dan niet met een vliegtuig. En misschien wordt je zelfs wel uitgezwaaid.

Zullen we dan ook weer denken aan de afgelopen maanden, waarin mensen gingen sterven, zonder dat er van hen afscheid kon worden genomen? Er is immers geen onderscheid gemaakt of men ging overlijden aan het veelbesproken virus, of dat er een andere doodsoorzaak kon worden genoteerd in de statistieken. Het verplegend personeel zal ongetwijfeld zo veel mogelijk bij een stervende hebben gewaakt, om zo enigszins het gemis van een geliefde op te vangen.

Voor degenen die achterblijven is het feit dat men geen afscheid kon nemen zoals men dit zou willen, een hand vasthouden, nog wat laatste, lieve woordjes zeggen, een aai over het hoofd…een groot gemis. Iets waarvan ik inmiddels in de gesprekken met de families terughoor, dat geen afscheid hebben kunnen nemen bijna onoverkomelijk is. Dit komt nog bovenop het gemis van de overledene…het weegt te zwaar.

Ik begrijp het onbegrip bij de families dat we weer opgepropt in een vliegtuig mogen zitten, met een mondkapje welliswaar, maar zij hadden immers ook een mondkapje en andere bescherming kunnen gebruiken om in ieder geval bij de laatste uren van hun dierbare stervende te zijn.

Zij namen immers voorgoed afscheid!

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676