We kennen ze allemaal….de gele, witte of rode ambulance auto, afhankelijk in welk land je ze tegenkomt.
Ze hebben een aantal dingen gemeen: ze zijn herkenbaar aan een groot, vierkant kruis op de zijkant, maken al dan niet geluid en kunnen gebruik maken van een zwaailicht. Ook de traumahelicopter is vanuit de lucht duidelijk als zodanig herkenbaar.
En, nieuwsgierig als wij mensen zijn: blijven we niet allemaal even staan kijken en vragen ons af wat er is gebeurd, of het een kwestie van leven of dood is als de ambulance op de plaats van bestemming arriveert?
Niet altijd wordt er snel genoeg ruimte vrijgemaakt voor ze vrijgemaakt, en is de chauffeur genoodzaakt om soms gevaarlijke toeren uit te halen om toch maar vooral op tijd te zijn voor de patiënt die hij vervoert.
Het zijn niet altijd mensen die hulp nodig hebben. Een dierenambulance is inmiddels ook een bekend straatbeeld geworden om allerlei gewonde of vermiste en gevonden dieren naar de dierenarts of opvang te brengen.
Niet iedereen ziet (gelukkig) de binnenkant van een ambulance, maar ik kan u verzekeren dat deze een complete uitrusting aan boord heeft om een patient onder deskundige begeleiding te controleren en te stabiliseren. En natuurlijk is het schrikken als je bij een doktersbezoek te horen krijgt dat je zelf niet meer mag rijden, en dat je voor controle in ligstand naar het ziekenhuis gebracht wordt.
En terwijl ik hier zo lag, moest ik denken aan die jonge mevrouw, ze was immers nog maar 63 jaar, die wist dat ze ging sterven en hoopte dat ze de geboorte van haar 1e kleinkind nog mee zou kunnen maken. Ze wilde na een lange strijd tegen de kanker toch heel graag dit kleine wondertje in haar armen kunnen houden voordat de dood zich aankondigde. Maar toen werd het ‘coronatijd’ en mochten de kersverse ouders die in Zweden wonen, niet naar Nederland komen om hun kindje te laten bewonderen.
De jonge vader schreef een brandbrief naar de Stichting ambulancewens met de vraag of het mogelijk zou kunnen zijn om zijn doodzieke moeder naar Zweden te vervoeren, zodat zij haar kleinkind kon omarmen. En dit lukte! Samen met haar partner heeft zij de lange reis naar Zweden in de Wensambulance kunnen maken, en tijdens haar uitvaart niet lang hierna, mochten wij foto’s zien van een stralende oma, dolgelukkig om haar eerste kleinzoon vast te kunnen houden.
Door de welwillende medewerking van deze stichting is het gelukt om haar een aantal fantastische dagen te kunnen bezorgen zodat zij vredig kon inslapen. Voor haar gezin zijn deze momenten onvergetelijk geworden en kijken zij dankbaar terug op deze dagen. Hun vrouw, moeder, oma krijgen ze er niet mee terug, maar het besef dat een grote wens in vervulling is gegaan, maakt het gemis van haar een stukje lichter.
Voor donaties:
NL61 RABO 0112 9246 11
Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676