Toen wij zo’n 25 jaar geleden naar Tiel gingen verhuizen, kregen wij veel negatieve reacties van vrienden en familie. Het zou hier immers veel te rustig zijn….een uit de klei getrokken gebied, en de straat waarin we gingen wonen zou een te stil buitengebied zijn. Te stil voor mensen zoals wij: opgegroeid in het westen van het land, waar de nachten nooit donker zijn door de lampen in de vele broeikassen, en de rust ook ver te zoeken is vanwege het vele vrachtverkeer. In de zomermaanden was het slapen daar met open ramen een uitdaging, omdat je al vroeg gewekt kon worden door opgevoerde brommertjes die tuindersjongens naar hun werk vervoerden.

Regelmatig gaan wij nog naar het Westland voor familie- en vriendenbezoek, maar zijn eerlijk gezegd weer heel blij als wij terug naar het relatief rustige Tiel rijden. Hiermee wil ik aangeven dat ‘stilte’ een groot goed is dat je niet overal kunt vinden. Natuurlijk realiseer ik mij dat voor een groot aantal mensen de coronatijd een ongewenste stilte met zich meebrengt. Maar deze stilte moet niet verward worden met eenzaamheid. Mensen kunnen zich immers heel eenzaam voelen temidden van een groep(je) luidruchtige mensen.

Stilte is voor sommigen ondraaglijk…zij ‘funtioneren’ alleen als er eerst een radio of tv is aangezet. Ook in een gesprek vindt men het soms lastig om een stilte te laten vallen.. Zou dit betekenen dat we niet geleerd hebben om met stilte om te gaan? Of hebben we dit verleerd?

Tijdens een uitvaartplechtigheid wordt soms gevraagd om een stiltemoment in te brengen. Ik merk dat als zo’n moment te lang duurt, mensen onrustig worden en gaan wiebelen op hun plek.

Maar realiseren we ons hoe het leven is voor mensen die altijd in stilte moeten leven? Die geboren zijn zonder gehoor? Leren communiceren met gebaren? Die andere mensen zien zoals wij mensen kunnen zien bij een digitale les of vergadering waarbij het geluid niet werkt? Onlangs mocht ik kennismaken met de dovenwereld, en was er een tolk die alle teksten die er gesproken werden tijdens de afscheidsdienst, vertaalde met handgebaren. Een inmiddels bekend beeld als we denken aan de persconferenties van de minister-president.

Er was geen muziek; de overledene had immers nog nooit naar muziek kunnen luisteren. Wel waren er heel veel vrienden van haar die dezelfde (gebaren)taal spraken. Het maakte me klein…het maakte me stil.

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676