About Rens

This author has not yet filled in any details.
So far Rens has created 19 blog entries.

“Samen………..”

…………..omdat het fijn is om niet alleen te zijn.

Als je gewend bent om een hele tijd samen te zijn, samen een leven of een deel hiervan, met elkaar te hebben gedeeld, kan het moeilijk zijn om alleen verder te gaan. Maar andersom zit hier niet veel verschil in. Als je een hele tijd alleen bent geweest, is het fijn als je kunt delen. Of dit nu gaat om dingen die je meemaakt, je gedachten en gevoelens kunt uitspreken, of je leven samen met iemand verder te doorleven.

Dit geldt ook voor bedrijven. Als ‘één-vrouws-zaak’ is Oleander Uitvaartzorg al geruime tijd een bekend beeld in Tiel en verre omgeving. Na 10 jaar wordt het nu tijd om uit te breiden…om samen verder te gaan. De werkzaamheden zijn dusdanig dat een bekend gezicht een welkome aanvulling is voor Oleander. En natuurlijk is de zoektocht naar dit extra gezicht niet over 1 nacht ijs gegaan.

Voor een groot aantal families is Harriët Meskes al een bekende naam, als waarnemer bij Oleander, assistente of als zelfstandig uitvaartondernemer in Lienden. Als grondlegger van Oleander ben ik trots dat het moment is aangebroken om de werkzaamheden verder uit te breiden en een verstevigde samenwerking aan te gaan met Harriët.

Samen hopen we nog vele families bij te staan om een uitvaart vorm te geven zoals u dat voor ogen heeft. Met veel aandacht, inlevingsvermogen en tijd zijn wij een luisterend oor en denken creatief mee in de begeleiding van hetgeen noodzakelijk is bij een warm afscheid van uw dierbare.

Samen zijn we sterk-er-, en gaan we VERDER bij het STIL STAAN.

 

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

 

“Verzorging…en hoe het niet moet…”

Het zal de meesten van u wellicht niet ontgaan zijn dat er in de media ophef is omtrent de tijd dat het duurt voordat een schouwarts een overleden lichaam komt schouwen. Wat is een schouwarts? En wat gebeurt er bij het schouwen? Eigenlijk heel simpel, want het woord zegt het al: schouwen is een afkorting van aanschouwen, hetgeen ‘kijken’ betekent. Een gekwalificeerd arts komt dus kijken of de persoon waarvoor hij komt, daadwerkelijk is overleden. Uitermate fijn, want niemand wil als schijndode aangemerkt worden met alle gevolgen van dien. Er wordt een verklaring van overlijden opgemaakt, en een formulier waarin staat waaraan de persoon is overleden. Dit laatste wil het Centraal Bureau Statistieken graag weten om cijfertjes te vergaren, en aan de hand van de verklaring van overlijden wordt bij de gemeente een akte van overlijden opgemaakt.

In artikel 3 van de Wet op de Lijkbezorging (een vreselijke naam voor een Wet die nu gelukkig onder de loep wordt genomen) staat dat de lijkschouw zo spoedig mogelijk dient te gebeuren. Niet meer dan logisch zou je zeggen, want het is algemeen bekend dat een overleden lichaam nu eenmaal conditioneel snel achteruitgaat zonder koeling of lichte balseming. Een uitvaartondernemer mag echter pas in actie komen om een lichaam te verzorgen zodra de arts het overlijden heeft vastgesteld. U kunt zich voorstellen dat als het lang duurt voordat de schouwarts komt, het lichaam er niet fraaier op wordt, om nog maar niet te spreken over hoe een overledene aangetroffen kan worden, en hierbij denk ik bijvoorbeeld aan een vieze (poep)broek waarin iemand dan uren moet liggen. En geloof me, dat gebeurt! Op het moment dat iemand terminaal in een ziekenhuis of andere instantie ligt en overlijdt, noemt men dit een ‘verwacht’ overlijden. Deze instellingen hebben een onderlinge afspraak gemaakt dat een overlijden pas de volgende ochtend na 08.00 uur gemeld wordt indien het overlijden ’s nachts plaatsvindt. Daarna heeft de betreffende arts 3 uur de tijd om zich te melden. Dit betekend in de praktijk, dat als iemand even na 00.00 uur overlijdt, het wel tot 11.00 uur kan duren voordat er wordt geschouwd (en aansluitend verzorgd).

Uiteraard kan de arts alsnog ’s nachts gebeld worden, en gelukkig zijn er genoeg artsen die uit hun bed willen komen om de schouwing te doen. Maar dan is het ook fijn dat je als uitvaartverzorger  iemand meteen kan verzorgen op de plaats waar deze is overleden, en dat de persoon dan niet met allerlei toeters en bellen in vieze staat, op een brancard wordt gehesen om in een uitvaartcentrum verzorgd te worden. Ik snap bedrijven die dit uiteraard zonder problemen doen, want laten we eerlijk zijn…het gebruik van de verzorgingsruimte in een rouwcentrum brengt geld in het laatje. Ook ben ik een beetje huiverig voor personeel die welwillend willen meehelpen met de verzorging en de familie aangeven dat dit het laatste is wat zij voor die persoon kunnen doen. Zeer empathisch, behalve dan hun factuur die na afloop wordt gestuurd en wel degelijk betaald moet worden.

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

“Vergankelijkheidsdag”

Een door mijzelf gefotografeerd wespennest waarvan ik het bestaan niet heb geweten. Is er een mooier voorbeeld van vergankelijkheid? Woensdag 22 september staat als Vergankelijkheidsdag op de kalender. Wist u van het bestaan hiervan? Vaak hoor ik bij families dat ze het praten over hun al dan niet naderende uitvaart, al eerder met mij hadden willen doen. En natuurlijk kunnen we redenen bedenken wat het praten over de dood, zeker je EIGEN dood, moeilijk maakt.

Vergankelijkheidsdag is een ideale dag om stil te staan bij wat je hebt bereikt, en wat je nog graag zou willen doen. Stil staan bij je eigen sterfelijkheid hoeft geen domper op je levensvreugde te zijn, maar zie het als een uitnodiging om bewuster te leven en er ‘iets’ van te maken.

Onlangs mocht ik de uitvaart begeleiden van een moeder die een door haarzelf handgeschreven tekst op haar rouwkaart had gekregen:  “doe wel…..en zie niet om”. Als je op 94-jarige leeftijd overlijdt, dan heb je veel om om te kijken. Haar leven kende veel hobbels, veel mooie herinneringen, maar ook nare herinneringen die door één van haar drie zonen tijdens de plechtigheid werden uitgesproken. De stilte in de aula was te snijden, en vele aanwezigen voelden plaatsvervangende schaamte omdat over moeder niets positiefs werd verteld. Over de doden niets dan goeds….was niet van toepassing. Doe wel….en zie niet om….het kan soms best moeilijk zijn. Ik zag een zeer beschadigde man bij het spreekgestoelte die zijn jeugd moeilijk kon vergeten.

Zou vergangelijkheidsdag er aan bij kunnen dragen om dit soort situaties te voorkomen? Dat verstoorde relaties wellicht hersteld kunnen worden? Wetende dat alles en iedereen vergankelijk is…zou het een uitnodiging kunnen zijn om stil te staan bij hetgeen er is, en bij te sturen indien nodig?

De wespen die bij mij hebben huisgehouden hebben het wel geweten….ze zijn verder getrokken….met achterlating van een prachtig, kunstzinnig, zeer fragiel nest wat voor mij absoluut de moeite waard was om te fotograferen. Ze hebben er goed aan gegaan om hun eigen vergankelijkheid onder ogen te zien en te vertrekken….want wie weet hoe het er anders voor hen had uitgezien…


Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

“Rouw op de werkvloer”

 

Het zal voor u niet geheel onbekend zijn…een dierbare van een collega is overleden. Dit kan een partner zijn, een kind, een broer of zus, een vader of moeder wellicht, en hoe gaat u hiermee om? Vindt u het lastig als de collega weer langzaam zijn of haar werkzaamheden probeert op te pakken? Is het moeilijk om een gesprek aan te gaan, of om überhaubt elkaar in de ogen te kijken? En als u een van deze vragen met ja beantwoord, WAT vindt u dan lastig? Bent u bang voor het antwoord dat u krijgt, of heeft dit een andere reden? Vindt u misschien wel dat het verdriet van de collega zo langzamerhand wel weer eens over moet zijn..dat het werk wacht en dat u nu lang genoeg werkzaamheden heeft moeten overnemen?

Maar wat nu als een (dierbare) collega overlijdt? Zomaar..door een hartstilstand midden op de dag, in het bijzijn van alle collega’s. Of als een jonge collega, nog maar net 43 jaar, wat last krijgt van spierpijn in zijn been….en het u misschien een beetje irriteert dat hij zomaar tijdens werktijd en zo vaak als nodig is, naar de fysiotherapeut mag van ‘de baas’. Wat nu als dit geen probleem van zijn spieren is, maar dat de spieren belemmert worden door een kwaadaardige tumor die na verwijdering het lopen bemoeilijkt en er een heel revalidatieproces volgt. Wat nu, als het onmogelijke toch mogelijk is, dat de tumor op een heel andere plaats in het lichaam zich manifesteert, dat de tumor zodanig is uitgezaaid dat deze niet operabel is, en de arts niet anders kan zeggen dat hij niets meer kan doen. Wat betekent dat voor u?

Voor het bedrijf van mijn man betekent dit heel veel! Sterker nog, het hele bedrijf is er stuk van, en niet alleen het bedrijf in Almere, maar ook relaties vanuit heel Europa waar deze lieve, zachte, rustige, maar superintelligente Patrick contact mee had. En wat doe je dan als team: je praat er over zoveel als wenselijk is, je hebt nauw contact met de familie, met de uitvaartbegeleidster aan de andere kant van het land, je regelt bloemen, advertenties, en ik mocht regelen dat via livestream de plechtigheid kan worden meegekeken, in heel Europa.

En weet, lieve Patrick, dinsdag ben ik getuige van jouw uitvaart, en probeer online mijn echtgenoot te steunen die met al zijn emoties de nieuwe, naar jou vernoemde, PV-kamer zal onthullen.

Dag Patrick, we zullen je nooit vergeten!

 

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

“Enig kind”

Mijn jeugd heeft zich afgespeeld in het Westlandse dorpje Monster, gelegen aan de kust tussen Hoek van Holland en Scheveningen. Mijn beide ouders zijn eveneens ‘echte’ Westlanders en waren zelfstandige ondernemers, net als mijn opa en mijn oudste oom. Mijn vader was destijds commandant van de plaatselijke brandweer, in die jaren de jongste van heel Nederland. Een brandmelding kwam middels een grote bel die in ons huis hing, en waarschijnlijk door een aantal buren te horen als deze in werking kwam. De combinatie van deze 2 banen zorgde ervoor dat de familie Oosterman een bekende naam was in Monster, iedereen kende mij en mijn ouders. Wellicht is dit 1 van de redenen geweest dat ik me nooit alleen heb gevoeld. Als er een feestje was bij de brandweer, werd ik als eerste met de brandweerwagen opgehaald, iets waar mijn klasgenootjes uitermate jaloers op waren, terwijl ikzelf het niet fijn vond als op verzoek van de andere kinderen die mee mochten, de sirene werd aangezet. Ook het contact met de politie was voor mij niet ongewoon; regelmatig was er overleg tussen hen en mijn vader over brandweerzaken. En eerlijk gezegd voelde ik me wel eens beschaamd als ik een voorkeurspositie kreeg als mijn vriendinnen en ik door de plaatselijke ‘bromsnor’ werden aangehouden omdat een licht op 1 van onze fietsen niet werkte. 56 jaar na dato mocht ik de uitvaart van deze ‘bromsnor’in het westen van het land begeleiden…..hoe mooi is dit! En ondanks dat mijn vader als ere-lid van het brandweercorps al weer 7 jaar is overleden, heb ik nog steeds contact met een aantal van deze, inmiddels ook niet meer zo jonge, brandweermannen.
Nee, ik heb me als enig kind nooit alleen gevoeld. Dit wil niet zeggen dat ik niet af en toe jaloers was op vriendinnen waar moeder met een kopje thee ons opwachtte uit school, en waar er dan een herrie van jewelste was omdat de rest van de broers en zussen dan ook thuis kwam. En nog steeds heb ik een gezelschapsspel waarvan het deksel is beklad door een jonger broertje…tja, dat heb je niet als enig kind. Al het speelgoed is voor jou, zo ook de aandacht van je ouders. Over die aandacht is een hoop te vinden op ons huidige internet, en natuurlijk heeft ‘enig kind zijn’ voordelen: je hoeft de liefde van je ouders niet te delen, MAAR in verdrietige situaties kun je hier ook niet op terugvallen. De uitvaart van mijn moeder mocht ik samen met mijn vader organiseren. Bij zijn uitvaart hebben mijn gezin en ikzelf bepaald wat- en hoe dit vorm zou krijgen, in goed overleg, zoals dit zou moeten…. En hierin zit nu net de crux! Het kan mij enorm verbazen als ik in families de onderlinge onenigheid bespeur, zowel voor- als na een uitvaart. Corona heeft een grote stempel op de uitvaarten gezet, 1 waar we mee om zullen MOETEN gaan. Maar lieve mensen, weet dat een familie urenlang aan het puzzelen is wie bij de uitvaart aanwezig kan zijn, en wie NOODGEDWONGEN middels live-stream mee mogen kijken. Nog steeds zijn we aan aantallen gebonden en het is niet gemakkelijk om keuzes te moeten maken. Maar laten we respect hebben voor de families en hun keuzes.

Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

“Altijd aan”

Een van onze laatste vakbladen geeft hier uitgebreid aandacht aan. Is het nog van deze tijd dat een uitvaartondernemer altijd ‘aan’ staat. Waarom zet elke ondernemer in zijn of haar advertentie dat er 24 uur per dag gebeld kan worden, en dat men 7 dagen per week beschikbaar is. Een huis- of ziekenhuisarts maakt deel uit van een team, zo ook een dominee of pastor. Er zijn weinig tandartsen in het weekend beschikbaar, maar hebben dan (gelukkig) wel een noodnummer in geval van onhoudbare pijn.

In tijden van de avondklok zijn er documenten die wij als uitvaartondernemer kunnen invullen en laten zien mochten wij aangehouden worden als wij op pad zijn. Maar….deze gelden alleen als dit een verzorging of overbrenging van een overledene betreft. Het regelgesprek, het wegbrengen van de kaarten naar het postsorteercentrum zijn activiteiten die dan maar later moeten plaatsvinden, aldus de overheid.

Nu ben ik al een aantal keer buiten de avondklok gebeld voor een melding van overlijden maar hoefde geen discussie aan te gaan, simpelweg omdat ik geen blauwe zwaailichten tegenkwam. En de keer dat ik ze tegenkwam en bij een rotonde zag staan..rijden ze voor me uit en vervolgen hun weg.

Toch herken ik de geuitte kritiek in het vakblad dat een uitvaartondernemer de telefoon meeneemt naar bed en bad om maar geen melding te hoeven missen. Echter, bij de dwangmatigheid om binnen het uur na het telefoontje bij de familie op de stoep te staan zet ik een vraagteken. In de opleiding tot stervensbegeleider is mij geleerd dat rust belangrijk is. Rust, niet alleen voor de familie die aanwezig is bij het sterfbed, maar zeker ook rust voor de overledene. Een overlijden is net als een geboorte een proces van lichaam en geest. Voor diegenen die een stervensproces van nabij hebben meegemaakt, en dit ook bewust hebben kunnen observeren, zullen de fases van overlijden in de stervende herkennen. Degene die gaat overlijden trekt zich steeds verder terug, en keert uiteindelijk helemaal in zichzelf.

Niet altijd word ik ’s nachts gebeld voor een melding van overlijden, en niet altijd is het dan de wens van de familie dat ik meteen kom voor de verzorging van de overledene, omdat ze zelf nog even willen slapen voordat ik kom. Ik begrijp dat, het geeft de familie rust dat het overlijden van hun dierbare is gemeld en dat de drukte rondom het regelen van de uitvaart nog even kan wachten.

En is dit immers niet hetgeen waar wij (als uitvaartondernemers) voor willen gaan? Verder gaan bij stilstaan, DE slogan van Oleander Uitvaartzorg. In de afgelopen 9 jaar heb ik mogen ontdekken dat het voor mij persoonlijk goed is om altijd “aan” te staan, omdat ik weet hoe fijn en verstandig het is om af en toe “uit” te gaan.


Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

“Etiquette”

De etiquette of het decorum is een geheel van cultuurgebonden beleefdheidsregelsen de omgangsvormen. De kern van de etiquette is: rekening houden met de gevoelens van anderen en met de gebruiken in een samenleving, in alle situaties waarin mensen met elkaar omgaan. Aldus Wikipedia.

 

Een paar weken geleden werd mij de vraag gesteld omtrent het gebruik van een rouwband, een zwarte band om de rechterarm. Het was de vraagsteller duidelijk dat de drager van deze band in rouw is, dat er een persoonlijk verlies is geleden en dat de band gedragen wordt als eerbetoon aan de overledene. Echter, de vraag liet mij niet los, en ik ben op onderzoek gegaan naar andere, uiterlijke tekenen van rouw, onder andere bij bezoekers van Rouwcafé Tiel. Zoals de omschrijving in Wikipedia aangeeft, heeft elke cultuur, elke samenleving een eigen etiquette. Ik zal me dus richten op onze Nederlandse cultuur, want hierin zijn er al voldoende verschillen. Mijn ondervraagden wisten zich te herinneren dat de ramen werden geblindeerd door een wit laken, of dat gordijnen werden gesloten bij het woonhuis van de overledene. Luiken voor de ramen werden dichtgedaan.

De vlag ter ere van de overledene hangt hierarchisch altijd onder de Nederlandse vlag. Bij ‘halfstok’ is de officiele vlag van de Staat niet zichtbaar, maar hangt denkbeeldig wel in top met daaronder de vlag ter ere aan de overledene.

De vlaggen die een staatsieauto gebruikt bij het vervoer van een overledene, zijn bedekt op het moment dat de auto ‘leeg’ is. De hoezen worden er vanaf gehaald wanneer de overledene in de auto wordt geplaatst voor het vervoer naar elders.

Was het gebruik van boerenkarren en koetsen typerend een verschil tussen de rijken en armen onder ons, hedentendage is een koets of kar geen gemeengoed, en heeft rouwkoe ‘Leentje’ naam gemaakt als concurrente van een paardenspan.

In het oosten van ons land kent men nog wel het Noaberschap, oftewel: burenhulp. Deze hulp was van oudsher een vanzelfsprekende hulp in momenten van nood, zo ook bij de uitvaart van een overledene. Bij het dragen van de overledene naar zijn graf waren zij kenbaar aan het strikje dat zij op hun kleding droegen.

Hoewel de dood steeds meer uit de taboesfeer komt, liggen geloof, bijgeloof en angst nog steeds aan de basis van veel hedendaagse protocollen. Zo werden spiegels in huis bedekt, en bij het vervoer of het dragen van de kist is nog altijd het voeteneinde naar voren gericht. In bepaalde streken werd gedacht dat de geest van de overledene alleen maar vooruit kon zien. Met de voeten vooruit zou hij nooit de weg terug kunnen vinden. Bij een kerkelijke, protestantse uitvaart wordt de kist van de overledene gedraaid, zodat deze met de voeten naar voren richting de kerkgangers wijst. In de meeste crematoria is hierbij geen andere keuze. Bij een RK-uitvaart echter blijven de voeten gericht op het altaar, tenzij de overledene een priester of pastor is.

Kreeg een stervende vaak een brandende kaars in zijn handen ter bescherming van de ziel tegen kwade geesten, nu branden we een kaars als een symbolisch ritueel.

Etiquette is cultuurgebonden, maar over één ding waren mijn ondervragers unaniem van mening, dat het dragen van blote voeten in slippers bij een uitvaart ook in de 21e eeuw, niet gepast is.


Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

“Stilte”

Toen wij zo’n 25 jaar geleden naar Tiel gingen verhuizen, kregen wij veel negatieve reacties van vrienden en familie. Het zou hier immers veel te rustig zijn….een uit de klei getrokken gebied, en de straat waarin we gingen wonen zou een te stil buitengebied zijn. Te stil voor mensen zoals wij: opgegroeid in het westen van het land, waar de nachten nooit donker zijn door de lampen in de vele broeikassen, en de rust ook ver te zoeken is vanwege het vele vrachtverkeer. In de zomermaanden was het slapen daar met open ramen een uitdaging, omdat je al vroeg gewekt kon worden door opgevoerde brommertjes die tuindersjongens naar hun werk vervoerden.

Regelmatig gaan wij nog naar het Westland voor familie- en vriendenbezoek, maar zijn eerlijk gezegd weer heel blij als wij terug naar het relatief rustige Tiel rijden. Hiermee wil ik aangeven dat ‘stilte’ een groot goed is dat je niet overal kunt vinden. Natuurlijk realiseer ik mij dat voor een groot aantal mensen de coronatijd een ongewenste stilte met zich meebrengt. Maar deze stilte moet niet verward worden met eenzaamheid. Mensen kunnen zich immers heel eenzaam voelen temidden van een groep(je) luidruchtige mensen.

Stilte is voor sommigen ondraaglijk…zij ‘funtioneren’ alleen als er eerst een radio of tv is aangezet. Ook in een gesprek vindt men het soms lastig om een stilte te laten vallen.. Zou dit betekenen dat we niet geleerd hebben om met stilte om te gaan? Of hebben we dit verleerd?

Tijdens een uitvaartplechtigheid wordt soms gevraagd om een stiltemoment in te brengen. Ik merk dat als zo’n moment te lang duurt, mensen onrustig worden en gaan wiebelen op hun plek.

Maar realiseren we ons hoe het leven is voor mensen die altijd in stilte moeten leven? Die geboren zijn zonder gehoor? Leren communiceren met gebaren? Die andere mensen zien zoals wij mensen kunnen zien bij een digitale les of vergadering waarbij het geluid niet werkt? Onlangs mocht ik kennismaken met de dovenwereld, en was er een tolk die alle teksten die er gesproken werden tijdens de afscheidsdienst, vertaalde met handgebaren. Een inmiddels bekend beeld als we denken aan de persconferenties van de minister-president.

Er was geen muziek; de overledene had immers nog nooit naar muziek kunnen luisteren. Wel waren er heel veel vrienden van haar die dezelfde (gebaren)taal spraken. Het maakte me klein…het maakte me stil.


Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676

“zeg het met bloemen”

 

De betekenis van bloemen is vaak passend voor veel verschillende gelegenheden. Als mensen elkaar bloemen geven, doen ze dit als een symbool om te laten blijken dat ze aan elkaar denken, om je te feliciteren, een hart onder de riem steken.. Maar weet u ook dat elke bloem een symbolische betekenis heeft?

Bloemen zeggen soms meer dan woorden, en brengen een boodschap over. Dit gebeurt overigens al eeuwen lang, denk aan de zonnebloemen of klaprozen, geschilderd door Vincent van Gogh. Bloemen zijn dus tijdloos. De meest bekende bloem is de roos, de bloem van de liefde, het geluk en de vreugde. Niet alleen de bloem zelf, maar ook de kleur van de bloem heeft een eigen, symbolische betekenis waarvan ik er een paar zal noemen: wit staat voor onschuld, geel voor warmte, roze voor romantiek, rood voor de liefde..de rode roos is dus een veel gevraagde bloem rondom Valentijnsdag. Paarse rozen zijn mij onbekend, terwijl ik die toch veel zou moeten tegenkomen bij uitvaarten. De kleur staat immers voor waardigheid, ernst en rouw. Gelukkig is deze kleur wel te vinden bij de bloem van de oleander..

Een aantal bloemen zie ik veelvuldig voorbijkomen, zoals de anjer, iris, tulpen, zonnebloem, anthurium, aronskelk en natuurlijk de orchidee. Deze laatste staat voor schoonheid en rijkdom. Maar pas op als je een azalea ontvangt! Deze bloem geeft een waarschuwing af dat je voorzichtig moet zijn..

Sinds de start van Oleander heb ik een nauwe samenwerking met een plaatselijke bloemiste, die bij elke uitvaart prachtige toefjes maakt die ik mee kan geven aan de achterblijvende partner en kinderen van de overledene. Veelal wordt zij door ‘mijn’ families ook gevraagd om een bloemstuk bij de uitvaart te maken….en echt…wat kan ze dit goed! Na een gesprek met de familie voelt zij feilloos aan hoe het bloemstuk eruit zou moeten zien, en welke bloemen hiervoor gebruikt kunnen worden. En natuurlijk is het fijn dat zij op de hoogte is van de veilingprijzen, zodat een juiste prijsafspraak gemaakt kan worden tussen haar en de familie(s).

Bloemstukken hebben vaak een eigen ‘vorm’. Bij u zal ongetwijfeld de zogenaamde druppelvorm bekend zijn: Hoog en rond van achteren, en spits toelopend naar voren. Althans, zo zie ik de voor- en de achterkant. Ik zie zeer regelmatig dat als er linten bij deze vorm bloemstuk zijn gewenst, deze aan de ACHTERKANT worden ingestoken. Prima, als de uitvaart plaatsvindt in een RK kerk, maar onhandig als dit stuk bij een crematieplechtigheid of in protestantse kerk wordt gebruikt. Bij deze uitvaarten staat de kist van de overledene ‘met de voeten naar voren’, dus naar de genodigden toe. Er is dan niets van de linten te zien. In deze gevallen verplaatst ik dan de linten, zodat ze alsnog zichtbaar zijn.

Wilt u kans maken op een bloemetje verzorgd door mijn bloemiste, schroom niet om te reageren. Samen met haar verloten we iets moois tussen de inzenders.

 

Marja Oosterman

www.oleander-uitvaartzorg.nl; info@oleander-uitvaartzorg.nl

06-52553676

“decemberkriebels”

Het zal door menigeen worden beaamd….het jaar 2020 is niet voor herhaling vatbaar. Toch zijn er in deze laatste dagen van het jaar….wat lichtpuntjes waar we ons op kunnen richten, ondanks de maatregelen waar we ons tot half januari aan moeten houden.

Zo wordt het afscheid nemen van een dierbare nog intenser beleefd, temeer omdat dit door omstandigheden zo moeilijk wordt gemaakt. We zijn ons meer bewust van de eenzaamheid onder de ouderen onder ons en proberen ze de juiste aandacht te geven. Ook de eenzaamheid onder de jongeren vraagt onze aandacht. Zij missen hun vrienden, hun contacten op school, sportclubs en het leventje wat bij jongeren van deze tijd hoort. Het thuiswerken is voor menigeen ingeburgerd, en laten we eerlijk zijn..dit kan toch ook erg fijn zjin voor het thuisfront nu de kinderen voorlopig niet meer naar school kunnen. Natuurlijk is er het gemis van de activiteiten en het geroezemoes op de werkvloer, maar er zijn geen reistijden meer, minder files op de weg en dus minder irritaties..

Althans, zo zou het moeten zijn. Zo mocht ik op 5 december de uitvaart begeleiden van een 39 jarige vrouw die een partner en haar zoon van 9 jaar achterlaat, maar ook haar beide ouders, haar schoonouders, broers en zussen.

Toen wij door de lange haag van mensen reden op weg naar haar graf, werd ik rechts ingehaald door een wielrenner. Op mijn: “meneer, u doorbreekt een rouwstoet”  kreeg ik als antwoord dat HIJ toch zeker wel mocht fietsen, en toen ik antwoordde dat ik hoopte dat hij meer respect zou krijgen op zijn eigen uitvaart, kreeg ik een hoop verwensingen naar mijn hoofd geslingerd die ik hier maar niet zal herhalen.

Maar ja, hij kon ook niet weten dat de kleine Vincent veel liever pakjesavond had gevierd, dan naast de kist van zijn moeder te lopen……


Marja Oosterman
www.oleander-uitvaartzorg.nl
06-52553676